Już w początkach chrześcijaństwa grób Chrystusa oraz miejsca spoczynku Jego Apostołów przyciągały wierzących z niezwykłą siłą. Chrześcijanie są przekonani, że w miejscach tych Bóg jest obecny w sposób szczególny. Dlatego od wieków zmierzają do Jerozolimy, miejsca Pasji i Zmartwychwstania Jezusa, oraz do Rzymu, do grobów św. Piotra i Pawła.

W roku 813 pewien pustelnik odnalazł w hiszpańskiej Galicji, na polu oświetlonym gwiazdami (campus stellae) miejsce pochowania Apostoła św. Jakuba Starszego (w języku hiszpańskim: Santiago el Mayor). Niebawem powstało tam miasto, które otrzymało nazwę Santiago de Compostela. W XI i XII stuleciu stało się ono jednym z trzech najważniejszych centrów pątniczych zachodniego chrześcijaństwa. Z czasem powstały niezliczone drogi i ścieżki prowadzące pielgrzymów zmierzających z całej Europy do Santiago. Do dziś o żywotności tych szlaków świadczą stojące przy nich dawne szpitale, gospody, kościoły i kaplice.

Po kilku wiekach zapomnienia, drogi te przeżywają swój renesans. W wielu miejscach odtwarzane są stare trasy pątnicze. Niczym dopływy ogromnej rzeki z niemal całego Starego Kontynentu zbiegają się ona w hiszpańskim Santiago de Compostela.